கண்ணீர் கதைகள்!

“காலையில 6.00 மணி முதல் 11.00 மணி வரை தண்ணி பயன்படுத்தாத உலர்ந்த கக்கூசை (dry latrines) சுத்தம் செய்றேங்க. மனுச பீயை அள்ளி தலையில சுமந்து அரை கிலோமீட்டர் தூரத்தில இருக்க ஆற்றுக்கு தினமும் 7 முதல் 10 தடவை வரை எடுத்து போவேங்க. மத்தியானம் சாக்கடையை சுத்தம் செய்வேங்க. இன்னொரு பாங்கி சாக்கடையிலிருந்து குப்பைகளை எடுத்து வெளியே வைப்பாருங்க. அதையும் எடுத்து ஒரு கிலோமீட்டர் தூரத்தில கொண்டு போயி கொட்டுவேங்க. பத்து வருசத்துக்கு முன்னால எம் புருசன் செத்ததிலயிருந்து இந்த வேலைய செய்துட்டுவறேங்க. இதுக்கு தினக்கூலியா 30 ரூபா தருவாங்க. ஒம்பது வருசத்து முன்னால 16 ரூபா குடுத்தாங்க, அப்புறம் 22 ஆச்சு, இப்போ இரண்டு வருசமா 30 ரூவா தறாங்க. ஆனா இந்த கூலியும் நிச்சயமில்லீங்க. போன ரெண்டு மாசமா கூலி எதுவும் கிடைக்கலைங்க. ரெண்டு மாசத்திற்கு ஒரு முறை கூலி தருவாங்க அதுவும் நிச்சயமில்ல. நகர் பாலிகா முனிசிபாலிட்டி ஆபீசர் தான் கூலி தருவாருங்க”

நாற்பது வயதான மஞ்சுவின் கதை இது. அவர் வட இந்தியாவில் ஒரு நகராட்சியில் மனித மலத்தை அப்புறப்படுத்தும் வேலை செய்து வருகிற ஒடுக்கப்பட்ட இனப்பெண் தொழிலாளி.

ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் கண்ணீர் வாழ்வை இந்த பதிவில் காணுகிற ஒளிப்படத்தில் பாருங்கள். இந்த வேதனையை சொல்ல வார்த்தையில்லை. "இன்னுமா" சாதிக்கொடுமைகளும் பார்ப்பனீயமும் இருக்கிறது? "ஒரே வேலையை செய்வதால் இவர்களுக்கு சலிப்பும், வெறுப்பும், வேதனையும், எரிச்சலும்...."ஏற்படாதா?