கீதையின் தர்மம்!

கீதை பற்றி உறவினர் ஒருவர் "கீதையை கிருஷ்ணன் தானே எழுதினார்." என்றார். பெரும்பாலானவர்கள் கீதையை கிருஷ்ணன் எழுதியதாக அல்லது கிருஷ்ணன் சொல்ல யாரோ அருகிலிருந்து எழுதியதாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கிருஷ்ணன் யார்? கிருஷ்ணனை எப்போது பார்ப்பனீயம் தெய்வமாக வழிபட துவங்கியது என்பதை கடந்த பகுதியில் பார்த்தோம். இந்த பகுதியில் கீதை உண்மையில் நடைபெற்ற சம்பவங்களின் தொகுப்பான வரலாற்று நூலா என்பதை பார்க்கலாம்.

மகாபாரத கதைகள் புனையப்பட்ட பின்னரே கீதை எழுதப்பட்டு இடையில் புகுத்தப்பட்டது. புத்தனின் நெறியால் பார்ப்பனீயத்தின் கொடுங்கோன்மை ஆட்டம் கண்டு இருந்த காலமது. மக்கள் முதல் மன்னர்கள் வரை புத்த சங்கங்களில் இணைந்து புத்த நெறியை பரப்பிய வண்ணமிருந்தனர். தங்களது ஏகபோக ஆதிக்கத்திற்கு முடிவு ஏற்பட்டுவிடுமென்பதை உணர்ந்த புரோகித தொழில் செய்தவர்கள், ஆதிக்கத்தை தக்கவைக்க பல வழிகளை உருவாக்கினர். புத்த சங்கங்களில் ஊடுருவி அதன் மூலம் செல்வாக்கை பெருக்கி புத்த நெறியில் பார்ப்பனீய அடையாளங்களையும், வழிபாட்டு முறைகளையும் புகுத்தினர். இந்த கொடுமைகளை எதிர்த்த மன்னர் தூக்கத்தில் கழுத்தறுக்கப்பட்டு கொலை செய்யப்பட்டார். அம்மன்னனை கொலை செய்தவர்கள் புரோகித கூட்டத்தினர். மெல்ல மீண்டும் அதிகாரங்கள் மீண்டும் புரோகிதர்கள் கைககளில் வர துவங்கியது. மன்னர்கள் பல வழிகளில் மாற்றப்பட்டு மீண்டும் பார்ப்பனீய மதத்திற்கு ஆதரவு வழங்கினர். இந்த சூழலில் புத்த மார்க்கத்தின் புரட்சிகர கருத்துக்களால் கவரப்பட்ட இளைஞர்களை கவரும் விதமாக கவிதை நடையில் எழுதப்பட்டது தான் கீதை. இப்படி புத்தன் உருவாக்கிய நெறிக்கு எதிராக கீதை எழுதப்பட்டு மகாபாரதக் கதையில் இடைச்சொருகப்பட்டது. தொடர்ந்து புரோகித கூட்டத்தினர் வர்ணாஸ்ரம தர்மத்தை காக்க கீதையின் வழி முயற்சி தொடர்ந்தது.

புராணக்கதைகளுக்கும், வரலாற்றிற்கும் வேறுபாடுகள் ஏராளமுண்டு. வரலாறு என்பது பலவிதமான ஆதாரங்களை அடிப்படையாக கொண்டது. கிருஷ்ணன் பர்வத மலையை தூக்கினார் என்பதற்கு எந்த ஆதாரத்தை அடிப்படையாக கொண்டது? தங்கள் பக்கம் மக்களை திரட்ட மதங்களுக்கு கட்டுக்கதைகளும், அவதாரங்களும் தேவைப்படுகிறது. மக்களை நம்ப வைப்பதற்காக தங்கள் அவதாரங்கள் மிகவும் வல்லமையுள்ளவர்கள், மனிதசக்திக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள் என மிகைப்படுத்தல் கதைகள் அவசியமாகிறது. அவதாரங்கள் ஒரு துரும்பை கூட தூக்க இயலாதவர் என கதைகள் புனைந்தால் அவற்றை யாரும் கடவுளாக வழிபடமாட்டார்கள். அதனால் தான் அணில், குரங்கு முதல் மனித அவதாரமாக சொல்லப்படுகிற கிருஷ்ணன் வரை மிகைப்படுத்தல்கள் தேவைப்படுகிறது. இந்த மிகைப்படுத்தல் தான் புராணக்கதைகளின் சிறப்பு. ஹாரிபாட்டர் நாவலை படிக்கும் ஒருவர் மனதில் எப்படி கிளர்ச்சியை, வேகத்தை உருவாக்குமோ அப்படியே இந்த கதைகளும் கற்பனை உலகில் உலாவ வைக்கலாம் ஆனால் நிஜவாழ்க்கைக்கு எந்த பலனுமில்லை. கிருஷ்ணன் பற்றிய புராணகதைகளுக்கு வரலாற்று ஆதாரங்கள் எதுவுமில்லை. ஆரியர்களுக்கும், மண்ணின் மக்களுக்கும் நடந்த யுத்தங்களை வைத்து கற்பனை கதைகளையும், கதாபாத்திரங்களையும் உருவாக்கி பின்னப்பட்ட நூல்கள் தான் கீதை, மகாபாரதம், இராமாயணம் போன்ற அனைத்தும். இந்த கதைகளை பலர் நம்பினாலும் இந்த ஆதாரங்கள் இல்லாத நம்பிக்கைகளை வரலாறாக ஒப்புக்கொள்ள இயலாது.

வரலாறு என்பது நிச்சயமில்லாத அனுமானங்களை மையமாக வைத்து சுழல்வதல்ல. வரலாறு அடைப்படையான ஆதாரங்களை உள்ளடக்கியது. சிந்து சமவெளி நாகரீகம் இருந்தது என்பதும், அது எப்படி இருந்தது என்பதற்கும் வரலாற்று ஆதாரங்கள் உண்டு. அதற்கான தொல்பொருள் துறை சான்றுகள் பல இருக்கின்றன. ஒருவனது நம்பிக்கை இன்னொருவனது அடிப்படையான வரலாற்று இருப்பினை கேள்வி எழுப்ப இயலாது. வரலாற்று அடிப்படையில் அந்த நம்பிக்கை உண்மையா என சரிபார்ப்பது தான் அறிவுள்ளவர்கள் செய்யும் பணியாக இருக்க இயலும். வரலாற்றிற்கு முக்கியமான அடிப்படை இது.

உதாரணமாக; உங்கள் வீடு இருக்கும் இடத்தில் தான் எனது தாத்தாவின் குலதெய்வம் புதைந்து கிடக்கிறது என்பது என் நம்பிக்கையாக இருக்கலாம். ஆனால் ஆதாரங்கள் எதுவுமில்லாமல் எனது நம்பிக்கையை மட்டும் வைத்து உங்கள் வீட்டை இடித்து நிலத்தை தோண்டி குலதெய்வத்தை தேட இயலாது. அதற்கு எந்த அடிப்படையான ஆதாரமும் இல்லை. அது நம்பிக்கையாதலால் தோண்டி பார்க்க வேண்டுமென்னும் போது பிரச்சனை ஆரம்பித்துவிடுகிறது. நமக்குள் பிணக்குகளின் ஆரம்பமே இங்கு தான் துவங்குகிறது.

இராவணனுக்கு பத்து தலை, பிள்ளையாருக்கு யானை முகம், கீதையை கண்ணன் அருளினார் என்பதெல்லாம் நம்பிக்கை அடிப்படையிலானது. நம்பிக்கைகளுக்கு ஆதாரமில்லை. கண்ணை மூடிக்கொண்டு உங்களுக்கு பிடித்த யாராவது அருகில் இருப்பது போல நினைக்கும்போது, அந்த நினைப்பிலேயே அவர்கள் இருப்பதாக தெரியும். கண்ணை திறந்து பார்த்தால் அவை அனைத்தும் காணாமல் போகும். பார்ப்பனீய "இந்துமதத்தின்" அடிப்படைகளுள் ஒன்று இந்த மாயை தத்துவம். மாயை என்பது அடிப்படை ஆதாரமற்ற fantacy. கீதையும் இப்படியான மாயையை சுற்றியே பின்னப்பட்டிருக்கிறது.

மனித இனத்திற்கு வரலாற்றையும், புராண கற்பனைக் கதைகளையும் பிரித்து அறியும் தன்மை மிக அவசியமானது. தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட இந்திய மக்களின் விடுதலைக் குரலுக்கு இந்த வேறுபாடு தான் மிகமுக்கியமானது.

காந்தியார் கீதையை அதிகம் நேசித்தவர் என்பது உலகறிந்த உண்மை. பகவத்கீதை பற்றி காந்தியார் "1888-1889ல் முதன் முதலாக கீதையை நான் அறிய நேர்ந்த போது அது ஒரு வரலாற்றுடன் தொடர்புடைய படைப்பல்ல என்பதை உணர்ந்தேன். உண்மையான போர்க்களத்தில் நடந்தது என்ற பெயரில், மனிதர்களின் இதயத்தில் நிகழ்ந்த இருவேறு வகைப்பட்ட எண்ணப் போராட்டங்களின் புனைந்துரைதான் அவ்வாறு வர்ணிக்கப்பட்டது" என்றார்.

கற்பனையாக புனையப்பட்ட ஒரு உரையாடலை புனித புத்தகமாக்கி தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட மக்கள் மீது பார்ப்பனீய பண்பாட்டு படையெடுப்பு நடத்தியிருக்கிறார்கள். இந்த "புனித புத்தகம்" தான் பசுக்களை காப்பாற்றும் வேளை தலித்மக்களை கொன்று குவிக்க இந்துத்துவவாதிகளால் பயன்படுத்தபடுகிறது. அமெரிக்கா, ஐரோப்பா போன்ற மேற்கு நாடுகளுக்கு கீதையையும், கீதையின் மாயையான வார்த்தைகளை முன்வைத்தும் இந்திய மக்கள் மீது திணிக்கப்பட்டிருக்கும் பார்ப்பனீய ஆதிக்கத்தை மூடிமறைக்கிறார்கள். பொருள் சார்ந்த வாழ்க்கையில் இருந்து உறவுகளையும், மனஅமைதியையும் தேடி அலையும் மேற்கத்திய மனிதர்கள் பலர் கீதையின் மாயையில் மயங்கி அலைந்து வழங்கும் நன்கொடைகளும், பொருட்களிலும் பார்ப்பனீய மடங்களும், இந்துத்துவ கொலைபாதக கொள்கையும் மீண்டும் பரப்பப்படுகிறது.

'யதா யதா ஹி தர்மஸ்ய க்லானிர்ப்பவதி பாரத
அப்யுத்தானமதர்மஸ்ய ததாத்மானம் ஸ்ருஜாம்யஹம்"

(பகவத்கீதை அத்தியாயம் 4 - ஸ்லோகம் 7)

yadaa yadaa hi dharmasya glaanirbhavati bhaarata .
abhyutthaanamadharmasya tadaatmaanaM sR^ijaamyaham.h .. 4\.7..

"பாரதா! எப்போதெல்லாம் தர்மம் அழிந்து அதர்மம் மேலோங்குமோ, அப்போது நான் அவதாரமெடுப்பேன்" இது தான் மேற்காணும் கீதை வாக்கியத்தின் பொருள்.

மேலோட்டமாக இதை படிக்கும் அனைவரும் இந்த வார்த்தைகளில் மயங்கி விடுவதுண்டு. இதில் என்ன குறை? அதர்மத்தை அழித்து, தர்மத்தை உருவாக்க கண்ணன் அவதரிப்பது சரிதானே என கேட்கலாம். ஆனால் கீதை எதை தர்மம் என்கிறது? எதை அதர்மம் என்கிறது? எதற்கு அவதாரம்?

கீதைக்கு உரை எழுதியும், பாண்டிச்சேரியில் ஆசிரமம் வழி கீதையை பரப்பியவருமான அரவிந்தர், "ஆண்டவன் தர்மத்தை காப்பாற்ற அவதாரம் எடுத்துவருவது என்பது பெரிதும் பயனற்ற ஒன்றாகும். சர்வசக்தி படைத்தவனான கடவுள் அதன்மூலம் (கடவுளின் சக்தி மூலமே) நல்லதை, நியாயங்களைக் காப்பதையும், நல்லவைகளைப் போற்றுவதையும் செய்யலாமே" என்றார்.

அவதாரம் என்பது என்ன? வேடம் கொண்டு வருவது. கடவுள்களுக்கு எல்லாம் கடவுளும் சகல வல்லமையும் பொருந்தியவர் தான் கிருஸ்ணன் என்கிறார்கள். அப்படியான வல்லமை பொருந்தியவருக்கு மாறுவேடங்களின் அவசியமென்ன? இந்த மாறுவேடங்களின் பின்னால் ஏதாவது அறநெறிகள் உண்டா? பாபர் மசூதியை இடித்த பின்னர் இந்துத்துவவாதிகள் அனுமார் பாபர்மசூதி கட்டிடத்தின் மீது நின்றதாக கதையளந்தார்கள். நீதிமன்றத்தையும், மக்களாட்சி அமைப்பையும் மதிக்காமல் காலித்தனத்தை நிறைவேற்றிவிட்டு பழியை ஒரு சாதாரண குரங்கு மீது சுமத்திவிட்டு தப்பிக்கும் மதவெறி முயற்சி இது.

தர்மம் எது, அதர்மம் எது என பிரித்து பார்க்கலாம். இன்றைய உலக நடைமுறையிலான தர்மம், அதர்மம் பற்றிய வரைமுறை ஒன்று. கீதையில் சொல்லப்படுகிற தர்மம், அதர்மம் வேறொரு வகை.

கீதையில் "நான்கு வர்ணங்களையும் நானே படைத்தேன். நான் நினைத்தாலும் அவற்றை மாற்ற இயலாது' எனவும் 'பெண்களும், சூத்திரர்களும் பாவமான யோனிலிருந்து பிறந்தவர்கள்' என்னும் கீதையின் வாக்கியங்களோடு 'கீதையின் தர்மத்திற்கு' தொடர்பு உண்டு. நான்கு வர்ணங்கள் அடிப்படையில் மனிதனை பிரித்து இழிவுநிலையை புகுத்தியதே பார்ப்பனீயம். அந்த பார்ப்பனீய தத்துவத்தை கடவுளாகிய தானே படைத்ததாக கூறுகிறார் கிருஷ்ணன். அதில் பாவநிலையில் பிறந்தவர்கள் என இழிவும் புகுத்தப்பட்டுள்ளது.

கீதையில் சொல்லும் தர்மம் வர்ணாஸ்ரம (சனாதான) குலதர்மம். பிராமணன், சத்திரியன், வைசியன், சூத்திரன் என மனிதர்களை நான்கு வகையினராக பிரித்து ஒவ்வொரு குலத்துக்கும் ஒவ்வொரு நீதியை உருவாக்கிய மனுதர்ம சாதி ஆதிக்க தர்மம் தான் கீதையின் தர்மம். கீதையில் சாதி வேறுபாடு இல்லை என்பவர்கள் ஆதாரங்களை காட்டுகிறவர்கள் மீது பாய்கிறார்களே தவிர, ஆதாரத்திற்கு பதில் சொல்வதில்லை. "பார்ப்பனீய புனிதகீதையில்" சாதி இல்லை எல்லோரும் சமம் என்றால் சிதம்பரம், காஞ்சி, திருப்பதி, ஸ்ரீரங்கம் தொடங்கி வடஇந்தியா வரை கோயில் கருவறைகளில், இந்து கோவில்களில் ஆதிக்கசாதியினர் தவிர மற்றவர்களுக்கு "தீட்டு" இருப்பது ஏன்? இது தான் கீதையின் தர்மமா? இல்லை இதை கடைபிடிப்பவர்கள் இந்துக்கள் இல்லையா? இந்த அதர்மத்தை அழிக்க எந்த கண்ணன் எத்தனை ஆயிரம் ஆண்டுகள் கழித்து வருவான்? கீதையின் தர்மம் கோவில்களின் புனிதம் காப்பது என்ற பெயரில் பெண்களை, பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை "தீட்டு" என ஒதுக்கி வைப்பது. பீஅள்ளுதல், கல்லுடைத்தல், தெளுவிறக்குதல் என பரம்பரை அடிமைகளாக செய்ய வைக்கப்பட்ட கொடுமைகளிலிருந்து விடுபட ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு கல்வியில், வேலைவாய்ப்பில் முன்னேற இடப்பங்கீடு உரிமை அளித்தால் அதற்கெதிராக நீதி அமைப்புகளை மிரட்டுவது, சட்டத்தின் ஓட்டைகளை பயன்படுத்துவது தானா கீதையின் தர்மம்? "நாயும், பூனையும் நிமிர்ந்து நடக்கும் தெருக்களில் மனிதனை மட்டும் கூனிகுறுகி நடக்க வைக்கும்" சாதி சனாதான கொடுமை தான் தர்மமா? இந்த தர்மம் எப்போது மீறப்படுகிறதோ அப்போதெல்லாம் கிருஷ்ணன் குலதர்மம் காக்க அவதரிப்பார். ஆதிக்கசாதியினருக்கு சாதகமான தர்மத்தை காப்பாற்ற தான் கிருஷ்ணனின் கீ(க)தை உரையாடல்.

ஆனால் இந்திய நாட்டின் தர்மம் வேறு. அது மக்களாட்சி தத்துவத்தின் அடிப்படையில் சட்டங்களுக்குள் இயங்க வேண்டிய தர்மம். இந்திய சட்டப்படி தீட்டு என்பது தண்டிக்கப்படவேண்டிய குற்றம். கிருஷ்ணனின் மதுரா கோவில் முதல் கிராமங்களில் இருக்கும் பார்ப்பனீய கோவில்கள் வரை இந்த தீட்டு அர்ச்சகர் உரிமை வடிவில் இருக்கிறது. இந்திய சட்டமும் கைகட்டி நின்று வேடிக்கை பார்க்கும் அளவு மனுதர்மத்தின் ஆதிக்கம் வலுவானது.

ஒடுக்கப்பட்ட மக்களே! "எங்கெல்லாம் மனித தர்மம் தலைதூக்குமோ அங்கெல்லாம் மனுதர்மத்தை காக்க அவதாரம் எடுப்பேன்" என கீதையை திருத்திபடியுங்கள்.
______

கீதை பற்றிய முந்தைய கட்டுரைகளை படிக்க: கீதையின் அடிமைக் கட்டுகள்!, சாதிமுறை பற்றி கீதை! பகவத்கீதை: யாருடைய புனிதநூல்?