போகியும், பூனை கதையும்

நேற்றைய தினம் போகிப் பண்டிகையில் சென்னை நகரமே புகைமண்டலமாக மாறியது. சுத்தப்படுத்துகிறோம் என்ற பெயரில் போகிப் பண்டிகையின் போது பழைய பொருட்கள், வாகனங்களின் டயர்கள், பிளாஸ்டிக் பொருட்கள் என அனைத்தையும் தீயிட்டு கொழுத்துவது வழக்கம். நேற்றும் அப்படித் தான் சென்னையின் காற்று மண்டலம் அசுத்தமாக்கியிருக்கிறது. பழையனவற்றை எரிப்பதும், புதியன சேர்ப்பதும் தானே போகி. பழைய பொருட்களை எரிக்காமல் என்ன செய்வது என பலர் கேட்கின்றனர். பழையன கழைதல் என்பது எதை கழைவது?

இது பற்றிய ஒரு கதை நினைவுக்கு வருகிறது.

******
ஒரு மடத்தின் குரு தனது சீடர்களுடன் பிரார்த்தனை செய்வது வழக்கம். ஒரு நாள் பிரார்த்தனை செய்யும் போது மடத்திலிருந்த பூனை குறுக்கே ஓடிய படியே கவனத்தை சிதறடித்தது. தனது சீடர்களை அழைத்து பூனையை பிடித்து ஒரு கூடையில் அடைத்து வைக்க சொன்னார். சீடர்களும் அவ்வாறே செய்தனர். பூனையின் தொல்லையில்லாமல் பிரார்த்தனை தொடர்ந்தது.

அதன் பின்னர் தினமும் பிரார்த்தனை தொடங்கும் முன்னர் பூனையை பிடித்து கூடையில் அடைப்பது வழக்கமானது. ஆண்டுகள் பல கடந்து சீடர்கள் கற்றவற்றை செயல்படுத்த சென்றனர். பூனை இறந்து போனது. மடத்திற்கு புதிய சீடர்கள் வந்திருந்தனர்.

பிரார்த்தனைக்காக குரு தயாராக இருந்தார். சீடர்கள் கையில் ஒரு பூனையும், கூடையுமாக காலதாமதமாகி வந்தனர். கூடையால் பூனையை மூடிய பின்னர் பிரார்த்தனைக்கு தயாரனார்கள்.

"ஏன் இவ்வளவு காலதாமதம்?" குரு.

"குருவே! பூனையை தேடி ஊரெங்கும் அலைந்தும் கிடைத்தபாடில்லை. இப்போது தான் தெருக்கோடியில் குப்பைகளுக்கருகிலிருந்து பூனை ஒன்று கிடைத்தது" என்றனர் சீடர்கள்.

"பூனை எதற்கு?" குரு.

"பிரார்த்தனைக்கு முன்னர் பூனையை கூடையில் மூடிவைப்பது மடத்தின் வழக்கமல்லவா குருவே!" பணிவாக சீடர்கள்.

"இந்த வழக்கம் இப்போது அவசியமானதா?" குரு.

"முன்னோர் நமது நல்லவற்றிற்காக தானே இந்த வழக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருப்பார்கள் குருவே!"

"முன்னோர்கள் வாழ்ந்த காலமும், சூழலும் நமது சூழலும் ஒன்றா? எதற்கு அவசியமில்லாத வீண் சடங்குகள்? இந்த பூனையையும், உங்கள் மனதில் இருக்கும் பூனையையும் அதன் இடத்திலேயே விட்டு வாருங்கள்! இன்றைய பிரார்த்தனை முடிந்தது" எழுந்து நடக்கலானார் குரு.

சீடர்கள் பூனையுடன் குப்பை கூடையை நோக்கி நடந்தனர்.

**********
பூனைகளை விட்டு எப்போது நாம் வெளியேறுவோம்?

வருடம் முழுவதும் உழைத்து சேர்த்த செல்வத்தை மறுவருட துவக்கத்தில் தீயிட்டு கொழுத்திவிடும் நிலையிலா நம் நாடு இருக்கிறது? போகியை பொருளியல் பார்வையில் கடைபிடிக்க ஆரம்பித்தால் நாட்டிலுள்ள அனைத்து பழைய பொருட்களையும் தீயிலிட வேண்டியது தான். பல கோடி மக்கள் உணவு, உடை எதுவுமற்று இருக்கும் நாட்டில் இப்படி தீயிலிடுவது இன்றைய காலத்திற்கு பொருந்தாத செயல். அடையாளத்திற்காக சில பழைய பொருட்களை மட்டுமே எரிப்பதாக இருந்தாலும், அது பழைய சடங்கை விடாமல் தொடரும் முறை தானே தவிர இதில் வேறொன்றுமில்லை.

ஆண்டாண்டு காலங்களாய் சக மனிதர்களை இழிபிறவிகளாக, சாதி, மத, பிற கொடுமைகளை நிகழ்த்தும் மனதின் பழைய அழுக்குகளை கழைவது எப்போது? பழமையான வேண்டாத சாத்திரங்களை தொடர்ந்தபடியே பொருட்களை மட்டும் எரிப்பதால் என்ன பயன்? ஆண்டின் துவக்கத்தில் சமுதாயத்திற்கு உதவாத பழங்கருத்துக்களை கழைந்து விட்டு, புதிய சிந்தனையுடன் வாழ்வை தொடர்வது தான் போகியின் உள்ளார்ந்த பொருள்.

நமக்கு உண்மையான போகி எப்போது?