வரலாறு நம்மை விடுதலை செய்யும்

இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் 48 நாடுகளிலிருந்து 96 இளம் பிரதிநிதிகள் கலந்துகொண்ட உலக அளவிலான கூட்டம் ஒன்று தென்அமெரிக்காவில் வெனிசுவேலாவில் நடந்தது. கலந்து கொண்ட அனைவரும் தனிப்பட்ட விதத்தில் நன்கு அறிமுகமான மனித உரிமை போராளிகள். ஒரு மாதம் நடந்த கூட்டத்தில் பல நாடுகளின் கலாச்சார நடனங்களும், இசையும் கலந்திருந்தது. ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்து வந்த தோழி டிட்ஜெரிடூ என்கிற இசையை இசைத்தார். அருமையான இசை என வியந்து பலர் பாராட்டினர். இந்த இசைக்கு சொந்தக்கார பழங்குடி மக்களின் வரலாறை சுருக்கமாக சொன்னார் அந்த தோழி. சொல்லி முடிக்கும் போது கண்ணீருடன் இருந்த தோழி "போர்க் கைதிகளாக வந்த எங்கள் முன்னோர்களின் சந்ததி நாங்கள் வளமாக வாழ்கிறோம். ஆனால் எங்களுக்கு தனியாக கலை இல்லை. எங்கள் கலாச்சாரம், இசை அனைத்தும் ஐரோப்பிய வழியில் வந்தது. இது எங்களது நாட்டின் பழங்குடி மக்களின் கலை. இன்று பழ்ங்குடி மக்களின் கலை தான் ஆஸ்திரேலியாவிற்கு தனி அடையாளத்தை தருகிறது." என்றார்.

உறைபனி காலங்களுக்கு முன்னர் (40,000-50,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர்)ஆஸ்திரேலியாவில் பழங்குடி மக்கள் வாழ்வை துவங்கியிருந்தனர். 1788ல் தான் ஐரோப்பியர்கள் காலனியாதிக்கம் செய்தனர். ஆஸ்திரேலியாவில் இன்றும் கறுப்பின மக்களின் வாழ்க்கை கல்வி, வேலைவாய்ப்பு, அரசியல் அதிகாரம்...என அனைத்திலும் பின்னுக்கு தள்ளப்பட்ட நிலையில் தான் இன்றும் இருக்கிறது. 2000 ஆண்டு ஆஸ்திரேலியாவின் வரலாற்றில் சிட்னி ஒலிம்பிக் மட்டுமல்ல பேசப்பட்டது, பழங்குடி மக்களின் சகவாழ்விற்கு எடுத்த முயற்சிகள் அதிகம் முக்கியத்துவம் பெற்றது. ஆஸ்திரேலிய பல்கலைகழகங்களும், சமூக அமைப்புகளும் பழங்குடி மக்களின் இசை, நடனம், ஓவியம், இயற்கையை நேசிக்கும் வாழ்வியல் முறை போன்றவற்றிற்கு முக்கியத்துவமளிக்க துவங்கியது.

தங்களது முன்னோர் போர் குற்றவாளிகளாக ஆஸ்திரேலியாவில் வந்து பழங்குடி மக்களின் வாழ்க்கையை சிதைத்த கதையை நண்பர்கள் கூற கேட்டிருக்கிறேன். 'வெள்ளையின' ஆதிக்கம் பழங்குடி மக்களை நகரங்களுக்கு செல்ல விடாமல் தடை வைத்திருந்ததும், குழந்தைகளை கவர்ந்து சென்ற கொடுமையையும் பகிர்ந்து கொள்ளும் வேளைகளில் மனிதாபிமானமற்ற ஒரு வரலாற்றை நிகழ்த்தியதற்காக அவர்கள் வருத்தமடைகின்றனர். வரலாற்றை உணர்ந்த நண்பர்கள் பழங்குடி மக்களின் உரிமைக்காகவும், அகதிகளின் உரிமைக்காகவும் தங்களது அரசோடு போராடுகின்றனர். பழங்குடி மக்கள் அனுபவித்த கொடுமைகளின் வரலாறு சொல்லப்படாமல்/திரிக்கப்பட்டு இருந்தால் என்றும் ஆஸ்திரேலியா வெள்ளை ஆதிக்கத்தில் (பழங்குடி மக்களுக்கு இன்னும் முழு விடுதலை பிறந்துவிடவில்லை) தான் மிதக்கும்.

கடந்து போன வரலாற்று நிகழ்வுகளை நாம் அறிவது அவசியமா? அவற்றை அறிவதால் இன்னும் பிளவுகள் வர வாய்ப்பிருக்கிறதே. பழையவற்றை மறந்து இன்றைய வாழ்க்கையில் கவனம் செலுத்துவது நலமில்லையா? இந்த கேள்விகள் நமது மனங்களில் அவ்வப்போது எழுவது இயற்கையே. பள்ளியில் ஆங்கிலம், தமிழ் படிக்க ஆரம்பிக்கும் போது இறந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என படிக்கிறோம். மனித சமூகத்தில் நிகழ்காலமும், எதிர்காலமும் வரலாற்றின் தொடர்ச்சியான பாதையில் தான் வருகிறது. மனித இனத்தின் பரிணாமவியல் வளர்ச்சி பற்றி அறிய வரலாற்றின் பக்கங்களில் அறிவியலை தேடுகிறோம். மருத்துவம், நெறிகள், பண்பாடு என எல்லாவற்றிலும் வரலாறு தொடர்புடையது. ஒடுக்கப்படுகிற இனங்களின் விடுதலை எழுச்சிகளுக்கு வரலாறு உந்து சக்தி. தங்களது முன்னோர்களின் வாழ்வை, வழிபாட்டுமுறையை, சமுதாய அமைப்பை...அறிந்து அதனடிப்படையில் தாங்கள் இந்த நாட்டின் பூர்வீக குடிகள் என்பதை நிலைநாட்ட வேண்டிய மோசமான நிலையில் தான் இன்று உலகம் இருக்கிறது. மனித உறவிற்கு சாதி, மத வேறுபாடுகள் அவசியமில்லை.

சாதி, மத வேறுபாடுகளே இந்தியாவில் இந்துமத வெறியின் அடித்தளமாக இன்று இயங்குகிறது. பிறப்பில் உயர்வு தாழ்வு என்பது தானாக நிகழ்ந்தது போன்ற ஒரு தோற்றத்தை உருவாக்கி வைத்து அது தான் உயர்ந்த நெறி என கொண்டாடுவது எந்த விதத்தில் சரியானது? பார்ப்பனீய ஆதிக்கவெறிக்கு துணையாக கடவுள் கதைகளை புனைந்து பொய்யான புளுகு வரலாற்றை திணிக்கும் போது உண்மை வரலாறை சொல்ல அவசியம் ஏற்படுகிறது. தவறாக வரலாற்றை திரித்து எழுவது நடக்கும் வரை உண்மையை சொல்வதும் நடந்துகொண்டே இருக்கும்.

19 நூற்றாண்டின் அடக்குமுறை கோயிலுக்குள்ளே நுளையவோ, ஆதிக்கசாதியினரின் அருகில் செல்லவோ முடியாத அளவு தீட்டு இருந்தது. இன்று அவர்களது சவத்தை அடக்கம் செய்யவும், வயல்வெளிகளில் களையெடுக்கவும், பீ அள்ளவும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் அவசியம். ஆதிக்கசாதியினரின் உத்தரவுகளை மீறினால் திண்ணியத்தில் வாயில் மலம் திணித்தது, வடநாட்டில் செத்தமாட்டின் தோலை உரித்ததற்காக கொலையான 5 தலித்கள் நிலை தான் (இது தொடர்புடைய முந்தைய பதிவு ஒடுக்கப்படுகிற மக்களே ஒன்றுபடுங்கள்!). ஒடுக்குமுறையின் வடிவங்கள் மட்டுமே மாறியிருக்கிறது அடிமைத்தனம் இன்னும் தொடரவே செய்கிறது. கோயில்களில் அனைத்து சாதியினரும் அர்ச்சகர் ஆகலாம் என்ற அரசின் சமத்துவ சட்டத்தை பார்ப்பனீயவாதிகள் இன்றும் எதிர்த்து வருகிறார்களே ஏன். இந்த நிலையில் முன்னோர் மட்டும் அநீதி செய்தார்கள் நமது தலைமுறையினர் யோக்கியர்கள் என ஒதுங்கிவிட இயலுமா?

வேதங்கள், சாத்திரங்கள், ஆகமங்கள், இராமன், கண்ணன் கதைகள் என புனைந்த கதைகளை சொல்லி ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை இன்றும் தீட்டாக வைப்பது ஏன்? ஆதிக்கம் நிறைந்த இந்த புராண குப்பைகளையும், கதைகளையும் எதற்காக ஆதிக்கச்சாதியினர் எல்லோருக்குமானதாக தூக்கிப்பிடிக்கிறார்கள்? பூசையறை சமாச்சாரங்கள் வீதிக்கு வந்து வெறியூட்டி நாட்டின் அரசியலை, வாழ்வை கூறுபோடுவது எதற்காக? ஒவ்வொருவரையும் அவரவரது வழியிலேயே வாழவிடுவதை விட்டுவிட்டு "நாங்க எல்லோரும் இந்து. அதுனால நீயும் இந்து, உங்க வீட்டு புளியமரத்தில இருக்கிற அணிலும் இந்து, பல்லி, பாச்சா, எலி எல்லாம் கூட இந்து தான். இதை ஏற்றுக்கொள்ளலைன்னா எல்லாமே தேசதுரோகி தான். நாங்க இப்படி சொல்லுறதை தப்புன்னு சொன்னா நீ அரபிகளின் ஆட்கள், மிசநரிகளின் ஆட்கள் etc..." எல்லாம் எதற்காக? மகாபாரதமும், இராமாயணமும், கீதையும் பழைய கதைகள் தானே. சாத்திரங்கள், வேதங்கள், ஆகமங்கள் எல்லாம் பழையவை தானே அவற்றை இன்றைய காலத்துக்கு ஏற்ப பரிசீலனை செய்யகூட மறுப்பது ஏன்? கதைகளை சொல்லி மக்களை அடிமைப்படுத்துவது தொடரும் போது, நமது தலைமுறைகள் விழிப்பாக இருக்க நடந்த பார்ப்பனீய கொடுங்கோன்மைகளை சொல்ல அவசியம் வருகிறது.

துவக்க பள்ளிகள் முதல் பல்கலைகழகங்கள் வரை வரலாற்றை பாடமாக படிப்பதும், ஆய்வு செய்வதும் எதற்காக? மனித நாகரீகம் எப்படியான பாதையை கடந்து வந்திருக்கிறது. எப்படிப்பட்ட வளர்ச்சியை, பிரச்சனைகளை சந்தித்திருக்கிறது. வரலாற்றிலிருந்து தான் அன்றைய கால அமைப்புமுறை, மொழி, நாகரீகம், கலைகள் பற்றி அறிகிறோம். இந்த தகவல்கள் இன்றைய மனித சமுதாய வளர்ச்சிக்கு மொழியியல், அறிவியல், அரசியல், கலாச்சார துறைகளின் வளர்ச்சியில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. இன்றைய, எதிர்கால மாறுதல்களுக்கு வரலாறு அடிப்படையான காலக்கண்ணாடி (reference). வரலாற்றை தவறாக மாற்றினால் பார்ப்பனீயத்தின் நோக்கம் வெற்றியடையும். அதனால் தான் இன்று வரலாற்றை திரித்து எழுத பார்ப்பனீயம் ஆட்களை தயார்படுத்துகிறது.

இந்தியாவின் இன்றைய அனைத்து கொடுமைகளுக்கும் காரணம் அங்கிலேயனும், மொகலாயர்களும் என இன்னொருவனை கைகாட்டி நழுவிவிடும் பார்ப்பனீய தந்திரத்தை வரலாற்றை புரட்டி தான் வெளிச்சத்துக்கு கொண்டுவர முடியும். இந்தியாவில் இன்றும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு கொடுமையான அடிமை வாழ்வு தான் மிஞ்சியிருக்கிறது. யார் இவற்றை செய்கிறார்கள் என்பதை அடையாளம் காட்டுவது அவசியம். உதைப்பவன் உணர்ந்து திருத்தப்படும் வரை உதைபடுபவனின் விடுதலைக் குரல்கள் ஒலிக்கவே செய்யும். அடிமைப்பட்டவனின் தலைமுறை வலிகள் தரும் உந்துசக்தியிலிருந்து தான் விடுதலை முழக்கங்கள் எழும்புகின்றன. ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் இப்போது தான் தங்களது உண்மை வரலாற்றை ஆவணப்படுத்துகின்றனர். இதுவரை ஆதிக்கசாதியினரின் கைகளில் இருந்த வரலாறு இனி அடக்கப்பட்டவர்களால் உடைக்கப்படும். இடப்பங்கீடு கொள்கையால் எழுந்து வருகிற ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் எழுச்சியால் இன்று சில மாற்றங்கள் எழுகின்றன. இந்த மாற்றம் உண்மையான மக்கள் நலன் கொண்ட ஆட்சியை எதிர்காலங்களில் கொண்டுவர உதவலாம். இந்த மாற்றங்களால் அதிகாரம் தன்னை விட்டு இடம்பெயர்ந்துவிடும் என்ற பதட்டத்தில் கடந்த பல ஆண்டுகளாக பார்ப்பனீயம் தீவிர இந்துத்துவ வெறியை பரப்ப ஆரம்பித்திருக்கிறது.

"இந்துக்களே ஒன்றுபடுங்கள்" என்பதும் "இந்தியா இந்துக்களுக்கே" என்பதும் பார்ப்பனீயத்திற்கு அதிகாரத்தை தக்கவைத்து கொள்ள தந்திரமான முழக்கங்கள். ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை இந்து என்ற போர்வையில் தனது அரசியல் இலக்குகளை அடைய ஒன்று சேர்த்தல் நடக்கிறது. கலவரங்களை உருவாக்கவும், குழப்பங்களை விளைவிக்கவும் அடியாள் படையாக மட்டுமே ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை பார்ப்பனீயம் ஒன்றுதிரட்டுகிறது. ஆட்சி அதிகாரம், கல்வி, வேலைவாய்பு முதல் கோயில்கள் வரை எல்லா இடங்களிலும் சமஉரிமை பரவவிடுவதல்ல இந்த ஒன்று திரட்டலின் நோக்கம். ஆக்டபஸ் தனது இரையை விழுங்கும் போது அணைத்துக்கொள்வது போன்ற இந்த அணுகுமுறையில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் எச்சரிக்கையாக இருப்பது அவசியம். இந்துத்துவா என்கிற வெறித்தனமான கொள்கைக்கு கண்ணாடியாக கடந்த கால வரலாறு சாட்சியாக இருக்கும் போது ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் வருங்கால ஆதிக்கத்திலிருந்து தப்பித்துகொள்ள வாய்ப்பிருக்கிறது. அதனால் தான் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் அடையாளங்களை பார்ப்பனீயம் தின்று அழிக்கிறது.

பௌத்த நெறியின் வளர்ச்சியால் காணாமல் போன பார்ப்பனீயம் கி.மு 185ல் பௌத்த மன்னனை கொன்று ஆட்சியை கைப்பற்றி சுங்க வம்ச ஆட்சியை நிறுவியது. மன்னனின் தளபதியாக அருகில் இருந்த பார்ப்பனீய ஆதிக்கசாதியை சார்ந்த ஒருவன் தான் கடைசி பௌத்த மன்னனை கொன்றான். தொடர்ந்து பௌத்தம் அழிக்கப்பட்டதும், பௌத்த விகாரைகளை எரித்தது, கல்வெட்டுகள் உடைக்கப்பட்டது. பௌத்த மதத்திற்கு எதிராக பார்ப்பனீயம் அரங்கேற்றிய கொடுங்கோன்மைகள் ஏராளம். இன்று பார்ப்பனீயம் எடுக்கிற இந்துத்துவ வேடமும், வரலாற்றை திரிப்பதுவும் சுங்க ஆட்சி முதல் அவர்கள் கற்ற பாடம். ஒடுக்கப்பட்ட மக்களும் பழைய வரலாற்றை உணர்ந்து எச்சரிக்கையாக இருப்பது அவசியம்.

உயிர்களை கொல்லாமையை போதித்த பௌத்தத்தை அணுகுண்டு சோதனைக்கு காங்கிரஸ் அரசு "புத்தர் சிரித்தார்" என்ற பெயரை சூட்டி அரசு களங்கப்படுத்தியது. 1998ல் அணுகுண்டு சோதனையை ஒரு புத்த பௌர்ணமி நாளில் பா.ஜ.க அரசு நடத்தியது. பௌத்தர்களுக்கு பௌர்ணமி நாட்கள் சங்கம் கூடும் அடையாள நாள் என்பது கவனிக்கத்தக்கது.

1992ல் பாபர் மசூதியை இடிக்க அம்பேத்கார் நினைவு தினமான டிசம்பர் 6 தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது ஏன்? மதவெறியை தூண்டி தங்களுக்குள் இந்துக்கள், இந்துக்கள் அல்லாதவர்கள் என்று கொன்று குவிக்க ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை கருவியாக பயன்படுத்த அண்ணல் அம்பேத்கார் நினைவு தினம் தேர்ந்தெடுத்தது தற்செயலான நிகழ்வு அல்ல. ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை ஒன்று சேரவிடாமல் ஆதிக்கத்தை நிலைநிறுத்த பார்ப்பனீயம் எடுக்கிற புதிய தந்திரம். டிசம்பர் 6 அம்பேத்கார் நினைவு தினமாக அல்ல பாபர் மசூதி இடிப்பு தினமாகவே இன்று அடையாளப்படுத்தப்படுகிறது. அம்பேத்கார் நினைவு நாளின் அடையாளத்தை அழிக்கும் முயற்சியில் பார்ப்பனீயம் வெற்றி பெறுகிறது.

பார்ப்பனீயத்தை தனது மரணம் வரை எதிர்த்து "இந்துவாக சாகமாட்டேன்" என பௌத்தத்திற்கு மாறிய அம்பேத்கார் படத்தை இந்துத்துவ வெறி அமைப்புகள் தங்களது கூட்டங்களில் வைத்து சொந்தம் கொண்டாடுவது எதற்காக? பார்ப்பனீயத்திற்கு எதிராக இருந்த அண்ணல் அம்பேத்கார் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் மாபெரும் தலைவர். அண்ணலை தங்களுக்குள் விழுங்குவதன் மூலம் அவரது கொள்கைகளை காவிமயப்படுத்தி ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை தங்களுக்கு அடியாள் படையாக மாற்றுவதற்காக மட்டுமே. மனுஸ்மிருதியை கொழுத்த அழைப்பு விடுத்தவர் அண்ணல் அம்பேத்கார். மனுஸ்மிருதி இல்லாமல் இந்துத்துவா இல்லை. ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு எதிரான சனாதான தர்மத்தையே இந்துத்துவா அடிப்படையாக கொண்டது.

ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் அடையாளங்களை, வழிமுறைகளை அழிப்பதும், மாற்றுவதும் நடக்கும் போது விழிப்பை எற்படுத்த வரலாற்றின் மறைக்கப்பட்ட இருண்ட பக்கங்கள் அவசியமாகிறது. எந்த ஒரு சமூகமும் நீதியான சமத்துவ பாதையில் வளர வரலாற்றிலிருந்து ஒப்பீடுகளும், படிப்பினைகளும் அவசியமாகிறது. பொது விசயங்களை எழுதும் போது விதிவிலக்காக இருக்கிற நல்லவர்களை குற்றப்படுத்துவதாக அமைந்துவிடாது. சமூகத்தின் வளர்ச்சியை தீர்மானிப்பது தனிநபர், குடும்பம் மட்டுமல்ல. வரலாற்றிலிருந்து கற்றுக்கொள்ளாத எந்த இனமும் தங்களது விடுதலையை அடைந்ததாக வரலாறு இல்லை. வரலாறு மனித நாகரீகத்தின் இயங்கு சக்தி. ஒடுக்கப்பட்ட மக்களும், அவர்களது அமைப்புகளும் கற்றுக்கொள்ளும் வரலாற்று படிப்பினைகள் தான் விடியலை தரும். "வரலாறு நம்மை விடுதலை செய்யும்".

படங்கள்: ididj