அப்பாவின் ஓய்வும், உடலுழைப்பு பற்றிய பகிர்தலும்

எழுப்பத்து எட்டு வயதான அப்பா இந்த மாதம் வழக்கமான வேலையிலிருந்து ஓய்வுபெற்றார். சுமார் 38 வருடங்கள் ஓடியாடி சிறு முதலாளி ஒருவரின் ரப்பர் தோட்டத்தில் காடுமையான உழைப்பு. முப்பத்தெட்டு வருடங்களுக்கு வாரக்கூலி வேலைக்கு சேர்ந்த நாளைப் பற்றிய நினைவுகளை தொலைபேசியில் குறிப்பிட்ட அப்பாவின் உணர்வை உணர முடிந்தது. உழைப்பு நம் மக்களோடு எவ்வளவு பிணைந்திருக்கிறது. குடும்ப பொருளாதார சூழல் காரணமாக கடைசி வரை உழைத்துக் கொண்டிருப்பதை தவிர வேறு எந்த வழியுமற்றவர்கள் பற்றி எப்போதாவது நாம் சிந்தித்திருக்கிறோமா? அவர்களது முன்னேற்றம், உடல்நலன், ஓய்வு எந்த பொருளாதார மேற்கோள்களிலும், புள்ளிவிபரங்களிலும் 'வளரும் இந்தியாவில்' உணரப்படாதது கவலையளிக்கும் விசயம். எழுபது வயதை கடந்தும் அம்மாக்கள் நமது குடும்பங்களில் உழைத்துக் கொண்டிருப்பதை பற்றி நினைக்காமல் இருப்பது அதைவிட கொடுமையானது. அம்மாக்கள் என்றாலே நமக்கு சேவகம் செய்ய 'படைக்கப்பட்டவர்கள்' என்ற மனநிலை நம்மில் ஊறிப்போயிருக்கிறது.

'கறுப்பி' (இயற்பெயராக தெரியவில்லை) என்று அறியப்படும் 70 வயதுடைய மூதாட்டி கடவத்தில் பாக்கு, வெற்றிலை, பழங்கள், காய்கறி எடுத்து சென்று சந்தையில் தினம் தோறும் விற்கிறார். காலை 7 மணி முதல் மதியம் 1 மணிவரையும், மாலையில் 3 முதல் 6 மணிவரையும் கடுமையான உழைப்பு. வாரம் இருமுறை அதிகாலையில் வடசேரி, மார்த்தாண்டம், கருங்கல், தக்கலை சந்தைகளிலிருந்து காய்கறி, வெற்றிலை, பாக்கு, பழங்கள் வாங்கி அரசு பேருந்தில் ஏற்றி வந்து விற்று பிழைக்கும் உழைப்பு மிகுந்த ஓய்வற்ற வாழ்க்கை.

தபசுமணி, 74 வயதிலும் மரம்வெட்டும் வேலை செய்கிற முதியவர். 'வெள்ளெளுத்தால்' கண்பார்வை சற்று குறைந்த வயதிலும், விடியக்காலம் 4.30 மணிக்கு பழங்கஞ்சியை குடிச்சிட்டு, கோடாரியை தோளில் போட்டபடியே ரோட்டோரமாக காத்திருப்பார். சுருளோடு, தடிக்காரன்கோணம், குலசேகரம், களியல் பகுதிகளில் எங்காவது 'ஸ்லாட்டர்' ரப்பர் மரம் முறிக்க போகும் ஆராவது விளிச்சா, வேலை கெடைக்கும். இல்லன்னா அடுத்தநாள் சாப்பாட்டுக்கு பக்கத்து வீட்டில ரேசன் அரிசி கடன் வாங்கணும்.

ஞானப்பூ, எழுபது வயதிலும் சுறுசுறுப்பாக நாத்து நட்டு, களைபறிக்கும் பெண்மணி. அவர் களைபிடுங்கிக் கொண்டு வெற்றிலை குதப்பல் தெறிக்க அடிக்கிற கிண்டல்கள் கடும் வெயிலில், குனிந்து நின்று களைபிடுங்கும் மற்ற பெண்களுக்கும் வலியை சிறிது மறக்க வைக்கும். காலை 7 மணிக்கு துவங்கி மாலை 3 மணி வரையில் கடும் உழைப்பிற்கு பின்னர் மண்சுவர் எழுப்பி ஓலைக்கூரை கூழமாகிப்போன வீட்டில் ஐம்பது ரூபாய் கூலியில் கிடைத்த சாப்பாடு முழு குடும்பத்திற்கும். வயல்காரர் கூப்பிடும் போது செருப்பை தூரத்தில் கழற்றி வைத்து அவன் முன்னால் நிற்கும் சுயமரியாதையற்ற 'நாய் பொழைப்பு'.

ஸ்டீபன், அறுபத்தெட்டு வயதில் எருதூர்க்கடை 'முக்கு ரோட்டோரமா' மீன் அறுத்து விற்பதை பார்க்கும் போது உழைப்பின் இலாவகம் புரிகிறது. அளவாக துண்டு போட்டு விக்கலைன்னா நட்டம் வந்தா முதலாளி என்னதான் சொந்தக்காரனா இருந்தாலும் விடமாட்டார். காலையில மீன் எடுத்து தலைசுமட்டுல கொண்டுவந்து விற்கும் ஸ்டீபன் புற்றுநோயாளி. மருத்துவம் பார்க்க வசதியில்லாமல், மகள் ஒருத்தியின் ஆதரவுடன் அவ்வப்போது 'கதிர் பிடித்தும்' பலனில்லாமல் இறந்து போனார்.

உடலுழைப்பு தொழிலாளர்கள், முதியவர்கள், விளிம்புநிலையினர் மீது நாம் மேற்கொள்ளுகிற சுரண்டலை எவ்விதத்திலும் உணராமல் இருப்பது மோசமான சமூகநோய். அரசு மற்றும் தனியார் துறையில் முறைப்படுத்தப்பட்ட வேலைகளுக்கு மட்டும் ஓய்வுபெறும் காலமும், ஓய்வுகால சமூக பாதுகாப்பு திட்டங்களும் இருக்கிறது. நடைபாதையில் பழங்கள் விற்கும் 70 வயது மூதாட்டியும், தள்ளாடும் வயதில் மரம்வெட்டும் 74 வயது முதியவரும், களையெடுக்கும் 70 வயது பெண்மணியும், உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்ட மீன்விற்கும் 68 வயது உழைப்பாளியும் நமது சமூகத்தில் அளித்திருக்கும் பங்கை மதித்து, அவர்களை பாதுகாத்திருக்கிறோமா? ஆசிரியர்களும், வங்கி ஊழியர்களும், அரசு அதிகாரிகளும், இராணுவமும், தபால்காரர்களும், கிராம அலுவலக ஊழியரும் 58 அல்லது 60 வயதில் ஓய்வெடுக்க முடிகிறது. சுமார் 93 % உடலுழைப்பு தொழிலாளர்கள் எந்த அடிப்படை சமூகபாதுகாப்பு திட்டகளுமில்லாமல் இறுதிவரையில் உழைப்பை மட்டுமே நம்பியிருக்கிறார்கள். இவர்களுக்கு இந்தியா என்னும் அடையாளத்தின் பொருள் என்ன?

சமூக பாதுகாப்பு திட்டங்களும் (social protection), சுயமரியாதையும் (dignity) குறைந்த/இல்லாத வேலைகளில் கிராமங்கள் முதல் நகரங்கள் வரையில் பெரும்பாலும் பெண்களும், முதியவர்களுமே அதிகபடியாக இருக்கின்றனர். வியாபாரத்தில் மட்டுமல்ல, விவசாயம் உள்ளிட்ட உணவு உற்பத்தி, குடிசைத்தொழில்கள், கட்டுமான பணிகள் என்று நாம் உயிரோடு இயங்க அவர்கள் உழைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். 'சோம்பேறிகளாக வேலையில்லாமல் இருந்தாலும் இளம்வயதினர் இப்படிப்பட்ட வேலையை செய்ய விரும்புவதில்லை' என்று விவசாய வேலைகளுக்கு செல்ல தயங்கும் இளைய வயதினரைப் பற்றி குறைகூறுகிறோம். வேலை மற்றும் வருமான உத்தரவாதமும் இல்லாத, சமூகபாதுகாப்பு திட்டங்களற்ற, கடும் உடலுழைப்பு வேலைகளுக்கு நாம் செல்ல ஏன் விரும்பவில்லை என்று ஒருமுறையாவது சிந்தித்திருக்கிறோமா?

விவசாயம், கட்டிட வேலை உள்ளிட்ட வேலைகளில் நிலவுகிற வேலை நிச்சயமற்றதன்மை, கூலி சார்ந்த உழைப்பு சுரண்டல், சமூகப்பாதுகாப்பு திட்டங்கள் இல்லாமை, சாதி அடிப்படையிலான சுயமரியாதையற்ற அடிமைத்தனம் கலந்த மிகமோசமான சுரண்டல் உடலுழைப்பு வேலைகளின் சமூக அங்கீகாரம், சுயமரியாதை, வாழ்க்கைத்தரம் போன்ற அடிப்படை அம்சங்களுக்கு வேட்டுவைக்கிற சவாலாக இருக்கிறது. நிதிநிலை அறிக்கை தாக்கல் செய்யும் முன்னர் தொழிலதிபர்களை சந்தித்து முதலாளிகள் கருத்து கேட்கும் நாம், என்றாவது உடலுழைப்பு தொழிலாளர்கள் கருத்து கேட்டு திட்டங்கள் இயற்றியிருக்கிறோமா? அவர்கள் நமது சமூகத்தின் அங்கமாக இல்லையா? உடலுழைப்பு தொழிலாளர்களது பங்கேற்பற்ற நமது ஆட்சி, அதிகாரமுறைக்கு மக்களாட்சி என்று அழைப்பதன் வழியாக நம்மை நாமே கேலிசெய்கிறோம்.

உடலுழைப்பு தொழிலாளர்களை புறக்கணிப்பது உணவு உற்பத்திமுறை, கட்டுமானப் பணிகள், துணை நிறுவனங்களது உற்பத்தியில் பெரும் எதிர்விளைவுகளை ஏற்படுத்தும். உடலுழைப்பு தொழிலாளர்களுக்கு சமூகபாதுகாப்பு திட்டங்கள், வாழ்க்கைத்தரத்திற்கேற்ற வருமான உத்தரவாதம், சாதி அடிமைத்தனங்களிலிருந்து விடுதலை பெறுவதற்கான திட்டங்கள் பாரபட்சமில்லாது அமைந்தாலொழிய இம்மக்களுக்கு ஓய்வு, பாதுகாப்பு, சுயமரியாதை என்பது கனவு மட்டுமே.